sernivîsek vala û bê wate

Ev çend sal e ku ez li ser mirovî, sedema jiyana mirov û rastî û şaşiyan di jiyana mirovî de difikirim, ez ê ji we re li vir nebêjim ku min bersivên van pirsan dîtin, lê ji bo xwe min biryara nivîsê da, ez ê binivîsim ji bo ez li xwe ji derveyî de binerim û analîz bikim.

Berf-Fêrîkê Ûsiv

Nîzamettîn Arîç-Gulfiroş

Tevliheviya nîvêşevê

Belê min qedeheke meya ku li ser derstan çêbûye dagirt û hinek qidam û dendik danî û min got ka ez binivîsim.

Ez zorê li xwe dikim ji bo binivîsim ez dixwazim bizanim bê ez dikarim ne li ser xwe binivîsim, ji ber heya niha bi awayekî min nivîsên xwe kişandine ser xwe, niha jî hîn li ser min e.

Xuya ye dîsa ev monologa ha ji ser min naçe, loma ez dibêjim ez di vê monologê de bi xwe re li ser mirov biaxivim bi giştî û behsa mirov di nerîna xwe de.

Ji xwe ez ne mirovekî ewqasî jêhatî me loma ez ê vê kurteçîrokê binivîsim.

Şevek ji şevên bindestiyê

Remo mirovekî porê wî nîvco bûye, temenê wî di navbera 30 û 35 salan de ye. Li ser nîvdika di hundirê zindanê de rûniştiye ji jo re hema bi nav sergirtî ye, lê ew bi xwe vekirî ye, û sar e, betaniyeke kevin danê ku kûçik jî bi ser xwe danakin heta sibe dê wî bibin navçeyê ji bo bê dê doz lê vebe yan na. Ji xwe hûn jî difikirin bê tawanê Remoyî çi ye! Remo tawaneke pir giran ku nayê bexişandin ne ji aliyê qanûn û zagonan ve û ne jî ji aliyê çivak û xelkên, tawana wî ramîn e, rast e! Mirov giş diramin lê ew diramin bê çawa bixwin, çawa vexwin, çawa xwarinê bînin, çawa ji morvên din çêtir bibin, çawa wek her kesî bijîn, çawa dûrî keriyên çivakên xwe nekevin, û çawa li gorî rêbaz û adetên heyî  jiyanê bidomînin. Ha ha hûn dibêjin ê ka Remo ji van cuda çi kir? Remoyî di ramî bê çawa cîhaneke xweştir ji mirovan re pêşkêş bike, ramî bê çawa newekheviyê ji nav mirovan rake, çawa bikare azadiyekê bê sînro bide mirovan, heta vir jî hîn tawana wî neketibû warê ku ji bo bê dadgeh kirin, ji ber mejiyê bilind ê ku rêgezên jiyîna mirovan afirandiye û çêkiriye, dizane ku her mirovek di hundirê xwe de bi awayekî xeyalekî wî wisa heye, ew xeyal jî ji kêmasiya wekhevî û azadiya giştî tê, loma kes bi vê vî xeyalî nayê tawanbarkirin, lê gava mirov vî xeyalî dixe qonaxeke din û dest pê dike li ser dirame û dixwaze çareyekê jê re bibîne, rêçek tenê tê pêşiya mirov ew jî azadiya an jî şoreşa tekkasî, mejiyê bilind dizane ku mirov bi awayekî tekkesî azad bibin dê dawiya rêgez û hukumdariya wî bê, loma ew nahêle, û naxweze Remoyî di wir de şaşiya mezin kiribû û ramiya bû ku pêşî divê xwe azad bike, ji zimanê ku mejiyê bilind li ser ferz kiriye rizgar bike, dizane ku zimanê mejiyê bilind bi xwe re têgihjtinên giştî jî tînin û wan dikin rastî bêyî ku bikevin ber mekîneya gûman û lêpirsîna mirovan, ji ber ew wek gotinên pîroz bi zembîlên pîroz dadikevin ser rûyê xaka Remoyan. Loma wî dizanî axaftina bi zimanê xwe destpêka lêpirsîn Û jinûve nirxandina têgîn û mefhûmên mejiyên bilind ji ber bi zimanekî din in bi zimanekî ne pîroz e li gorî mejiyê bilind û li gorî Remoyê ku li ser destê mejiyê bilind mezin bûye.

Destpêka tawan Rmeoyî bi lêvegerîna bo zimanê xwe yê zikmakî dest pê kir, û dît, ku gellek têgîn di zimanê wî de ne zelal in, wekî azadî, wekhevî, maf ferd, gel, çivak û xak giş bi şêweyeke tarî û tevlihev rûniştiye lê tu delîl û palpişt li ser rastî û şaşiyên ramanên mejiyê bilind tune ne. Loma dest pê kir li xwe û dîroka xwe bavê û kalê xwe dipirse û dixwaze bizane bê ew çawa çê bûye, çawa hatiye vê xakê, çiam di vê rewşê de ye, û baş bi dîroka xwe zanî.

Bi zanînê re hestên cuda, ji bilî ew hestên ji aliyê mijiyê bilind ve hatine çandin, dest pê pê kirin di hinav û dilê  Remoyî de şînd dibin, û êdî zanî ew ne ji vê çivaka çêkiroke ye, zanî ew tiştekî cuda ye, ramanê wî cuda ne, zimanê wÎ cuda ye, xewnên wî cuda ne, heta bi hezkirin û nefreta wî jÎ ji ya mejiyê bilind cuda ye.

Di wir de Remoyî dest bi tawana xwe ya nediyar kir, û bi dengekî bilind got, ez cuda me, ez û ev kesên vî mejiyê amadekirî dipejirînin ne yek in, ez û ew kesê bi tegînên amadekirî diaxivin ne yek in, belkî em herdû mirov in, lê em herdû ne heman mirov in, tawana wî bûye ev; ez û tu mirov in, lê ez û tu ne heman mirov in û ez naxwazim bibi tu.

Min azad bihêlin ji bo ez bibim ez, ez bibim Rmeoyî.

Li wir Remoyê cudaxwaz, mirovneperwer, xwînmij, kevneşop, û bêwijdan hate girtin ji aliyê mejiyê bilind ve.

Remo di zindanê de ji bo van tawanên xwe di bin ezmaneke nîv vekirî, û ez û tu di bin ezmaneke girtî,

Remo di zindanê de bê pirtûkgeh û ez û tu bi pirtûkekê tijî pirtûkên mejiyê bilidn, Remo bi dengê xwe ji xwe re dilorîne, em li ber dengê mejiyê bilind di xew re diçin, Remoyê ku ne çixareyê lê bihna ezmanê xaka xwe dikişîne kezeb ,ceger û dilê xwe, ez û tu bi dûmana çixareyên ku ji bo mezinkirina mejiyê bilind re vêdikevin hinavên xwe dadigirin, Remo tenê çar dîwar li derdora wÎ ne, lê ez û tu tirs, tirsa ji windakirina xeyalên derewîn, tirsa ji windakirina jiyaneke bêrêz, tirsa ji xwe, ji xwe ku em ji rê derkevin û wekî Remoyî dest bi ramînê bikin.

Remo xwediyê çar dîwaran û ez û tu xwediyê 4 hezar tirsî! Gelo kî ji me azad e, gelo kî ji me xwe ye û kî ji me lîstok e! Bersivê ez nizanim lê ez dizanim ku ez û tu nê dilşad in. Belkî di fikira me de em dilşad in lê ew bi xwe derew e, dilşadiyeke ne bi ziman, ne bi dil Û ne bi viyana me çê bûye nabe dilşadî.

Bijî Remo Û bimirin kesên tirsonek, newêrek, tirole û ezpereset.

bijÎ Remo û bimirin mirovên ji ramînê ditirsin.