Tirs

Wek ku hinekan hestên min ji min stendibin, ez dikim nakim naşêm hevokekê bi dawî bikim. Hestên min pûç bûne, belkî tenê hesta tirsê azad mabe û di hinavê min de çirvîtkan diavêje. Tirs jî ne ji mirinê, ne ji lêdan heta ne ji xurtan e jî, tirseke ne diyar e; tirsa ji nediyariyê ye. Ev tirs hesteke wiha ye ku bi demê re hêlîna xwe di dilê mirovî de ava dike û mirov DITIRSE ku ew tirs biçe. Ew bixwe ne ji çûna tirsê ye, tirs ji nediyariya li dû çûna wê tirsê ye.
Gava sîngek ewlehiyê dide, di cih de ew tirs tiştekî wiha dike ku mirov naxwaze biçe ber bi wê ewlehiyê ve û her tiştî dike daku ew ewlehî biçe, bireve...
Qet nizanim bê çi dibêjim lê westiyame

Helbesteke tehmsarkî

Dê roja Beran-berdanê bûya

Te yê destmala xwe bi stûyê berxikê xwe yê hezkirî vekira

Belkî ne ji bo min bûya

Belkî çavreşekî din bûya

Lê dîsa

ne têl bûn

ne jî tiving bûn

ên ku em ji hev cihê dikirin

surişt û berxikek bû

..

Berovajî gelek jinan

Baş dizanim tê çêlekek xwedî bikira

Tevahiya çêlekên cîrana dê bimirina

Lê ya te dê gund di nav şîrî de bixeriqanda

cudahiya te, tenê dê ev bûya

çêlek bûya

Ne, zimanekî biyanî

Ne jî perwerdehiyeke xerîb bûya

..

Keçê belkî tu dil têketa kurê axayekî

Ji xwe her xeml û xêl

nav û dengî

tu sermest kiriyî

Lê ne çandeyek ewropayî

ne jî çirûskên biyanî bûn

ên ku tu yê ji min bibiriya

..

Dizanim xeftan dê li te bihata

Û tê xwe pê li ba bikira

Nizanim

Van çi ji me xwest

ku berxikê me ji me stend

çêleka te kuşt

û evîna me bi kindira biyaniyeke çêkirî

bi dar vekir

..

Dizanî tehliya wê

nexweşiya wê

êşa wê çi ye

ku tu dibêjî

,erê tu bi xwe,

dibêjî qey

tu yî, ya vî tiştî dibijêrî

wek hemû koleyên li gundê te

..

Tu jî wek vê helbesta min

tehmsarkî bûyî

ne resen î