qehweya dayika xwe
û destê wê dikim
û rojekê li ser sînga dayika min
zarokatî di min de mezin dibe
û ez ji temenê xwe hez dikim
ji ber ez rojekê bimirim
Ez ê ji hêsirên dayika xwe şerm bikim
Ger rojekê vegeriyam,
Min bibe, wek stûbendekê ji bo serê mijangê xwe
Hestiyên min, bi giyhayekî binuximîne ku bi pakiya çongên te hatiye pîrozkirin.
Û min bişidîne
bi tayekî porê xwe
bi tayekî ji dawa fistanê de li bar dibe
Belkî bibim xwedawendek,
xwedawend, eger destê xwe bidim kûrahiya dilê xwe
Dayê! Dayê! Dayê! Dayê!
Ger rojekê vegerim
Min bikeêzingên tenûra xwe
min bike benekî kincan li ser banî
Ji ber bêyî nimêja roja te
ez ji desthilanî ketim
Kal bûm, stêrkên zarokatiya min li min vegerîne
da ku bi çêlîkên çivîkan re
têkevim rêya vegerê
ber bi hêlîna bendewariya te.
Tê gotin ku Mehmûd Derwîş ne mezin ne jî biçûkê xwişk û birayên xwe bû û wiha difikirî ku dayika wî jê hez nedikir, ji ber her carê her tişt pê dida kirin û her tişt jê dixwest heta. Îca rojekê tê girtin û wî dibin girtîgehe. Dêya wî tê girtîgehê da ku nan û qehweyê bigihînê lê polîs nahêle. Deng têyê bê dêya wî çiqasî ricayê dike da ku wê qehwe û nanî biggihînê. Welhasil helbest ji bo vê ye
