Bêriya nan û qehweya diya xwe dikim

Ez bêriya nanê dayika xwe,
qehweya dayika xwe
û destê wê dikim
û rojekê li ser sînga dayika min
zarokatî di min de mezin dibe
û ez ji temenê xwe hez dikim
ji ber ez rojekê bimirim
Ez ê ji hêsirên dayika xwe şerm bikim

Ger rojekê vegeriyam,
Min bibe, wek stûbendekê ji bo serê mijangê xwe
Hestiyên min, bi giyhayekî binuximîne ku bi pakiya çongên te hatiye pîrozkirin.
Û min bişidîne
bi tayekî porê xwe
bi tayekî ji dawa fistanê de li bar dibe
Belkî bibim xwedawendek,
xwedawend, eger destê xwe bidim kûrahiya dilê xwe
Dayê! Dayê! Dayê! Dayê!

Ger rojekê vegerim

Min bike
êzingên tenûra xwe

min bike benekî kincan li ser banî

Ji ber bêyî nimêja roja te

ez ji desthilanî ketim

Kal bûm, stêrkên zarokatiya min li min vegerîne 

da ku bi çêlîkên çivîkan re

têkevim rêya vegerê

ber bi hêlîna bendewariya te.

Tê gotin ku Mehmûd Derwîş ne mezin ne jî biçûkê xwişk û birayên xwe bû û wiha difikirî ku dayika wî jê hez nedikir, ji ber her carê her tişt pê dida kirin û her tişt jê dixwest heta. Îca rojekê tê girtin û wî dibin girtîgehe. Dêya wî tê girtîgehê da ku nan û qehweyê bigihînê lê polîs nahêle. Deng têyê bê dêya wî çiqasî ricayê dike da ku wê qehwe û nanî biggihînê. Welhasil helbest ji bo vê ye