Em biçûkanî hînî çend tiştan bûbûn û tiştin di serên me de rûniştibûn bêyî em di wateyên wan de biramin: Evîn, rastî, fedakarî, şoreşgerî, hezkirin, biwijdanîtî, hevalî, alîkarî, û hwd.
Lê em her mezin bûn ev têgih heliyan û naveroka wan vala bû. her em mezin bûn: evîn bû dereweke mirovê dike bi xwe dizane ku kes jê bawer nake.
Rastî bû gencîneyeke ku em hewl didin ku bi derewên em li xwe dikin hebûna wê biçesipînin.
Fedakarî hew heger berjewendiyeke me tê de hebe em dikin.
Şoreşgerî bû modeyeke kevin û hêmana wê ya sereke bû bêhêmanîbûn
Hezkirin me li malê di dilê dêya xwe de hişt
biwijdanîtî heger tê ti zerarê negihîne me, bila şiyar be.
Hevalî heta em yekî jê çêtir bibînin
Alîkarî heger ez vala bim, û ji min bê, û bi rastî jî ew mirov dê di dahatûyê de alîkariya min bike. çima na?
Welhasil têgih û hêmanên zarokatiya me bi mezinbûna temenên me biçûk bûn û pê re roniya hêviyên me kêm bû ta ku em nema dikarin hêviyên xwe bibînin, belkî vemirî bin jî.
No comments:
Post a Comment