Hestgeh

Nivîs eynika rewanî ye
Hestgeha mirovî ye
....
Pênûs nikare rewrewkên memikên te binivîse
Hest di nav xêzên mê yên laşî de dişewtin
Xemgînî bi gezkirina lêvên tehmsarkî re, xwînê dadigire
....
Xwe li ser piştê dirêj meke
Şûrê min ji desthilatî ketiye
Ko bûye
Êdî nikare şevreşiya porî
Zeriya çavan
Bilindahiya çiyayan
                            biçirînim
Û derbasî newalên qedexe bibim
Ez newêrim xwîna rijiyayî dîsa birijînim
......
Ger ez tabloya me nîgar bikim
Du rewanên cuda
Du dli ser palgehekê dê derkevin holê
Binere li tabolyê, baş!
Dilek birîndar, anku ez!
Dilek bêbext, Anku tu!
Yek bê tevger û yek bi keftûleft
Riwekî çeleng lê derewîn
yê din xemgîn û bê evîn
.......
Ger ez çîroknivîs bûma
Bi kurtasî dê wisa bûba çîroka me
Lawik ji dil, ji can, can û dil dide
Keçik bi kenekî zer
Di ezotiyeke nedîtiyan de
Dil û can digire, dibe
Lawik di nav xwîna xwe de can û dil dide
........
Di fikira te de piştî evqas huner û wêje
Ez ê romana te jî binivîsim
Romana bi navê " di dema xweperestiyê de, evîn"
Û ez ê bibim Florentinoyê te
Piştî kuştina hezarên mêran
Tê li min vegerî
Û bi dilsarî xwîna min bimijî
...
Na! beybûna çilmisî
Na! Peyva bê wate
Na! taboloya bêreng û vala
Na! Lehenga şerxwaz, pîroeboka çîrokan
Na û sed hezar na
Ez vê romanê wisa nanivîsim
Ez ê agir bi xwe û rûplên xwe xînim
Lê ez çêja serkeftinê bi zimanê te nakim
............
Ha va ne hemû hestên min
Li vê hestgeha xemgîn ji xwe dikim
Û bi agirê nefret û kinê dişewtînim
...
Ev helbetsa dawî ji bo miriyeke xwefiroş bû
Ji hestên bi agirê nava min

Dilyar Amûdî