Ez fikirîm nameya dawî binivîsim û xwe bikujim. Ez fikirîm li têkçûnan bi xembarî binerim û bêyî ku li ber xwe kevim liberxweketinê bijînim, Ez fikirîmdi rewşa xwe de û di xwe de.
Min li raborî û dahatuya xwe nerî. min li daxwaz, armanc û hêviyên xwe nerî. Min ji dubarekirinê pê ve tiştek nedît.
Min xwe li ber çavên xwe li ser kulavî raxist û min lib bi lib ji hev derxist.
Belê îşev şeveke wisa bû, şevek ez ajotim bi ser biryardanê de, şevek ji min xwest ku ez xwe bikujim ji bo xwe vejînim.
Vê şevê ez hîn bûm ku hevalê nigê şemitî tune. Vê şevê min zanî ku xurtî tê hezkirin, ne rastî. Vê şevê min dît ku xweperestî û jiboxwekirin dermanê nexweşiya lixwegerînê ye.
Ji bo îşev nebe wek gelek şevên din ên ku min biryar tê de dan divê ez çi bikim. Ez dikarim çi bikim ji bo ez bibim ez an ew kesê ez dixwazim bibim.
Ez êdî nanivîsim, ez êdî ji xwe nadim, ez ê hestên xwe bikujim ger min bidehfînin bi aliyê şaş de. Ez êdî hez nakim ger ez neyên hezkirin. Ez nema qala raboriyê dikim. Ez nema diaxivim li ser xwe. Ez êdî ez im.
Ev ne biryar in. Îşev min biryar nedan ji ber pêdiviya min bi dana biryara tune ye.
Bi xatirê te Dilo
Spas kevokê
No comments:
Post a Comment