Beyanîbaş

Beyanîbaş!

Xweristiya westiyayî!

Erdnîgara tazî!

E ve in!

Gotinên ji şeva mayî.

Gotinên piştî şerê min

Ez şervanê kalê

Westiyayî û bêhêz

Gotinên  piştî derbasbûna

Min a şkefta ciwanker

Gotinên piştî ne kêlîkên

Lê saetên ne têrker

Ji bo vemirîna

Volkanên hewesên dilî

Gotinên piştî

vejandina pêçiyan;

ji hemû

Qelaçên

Çiya

Çem

Şkeft

Mêrg

Kanî

Stêr

Û şevreşiya te

Ev gotinên piştî westandina

Şerekî bêhepma di şevreşiya poran de

Piştî serxweşiya bi bêhna kulîlk û gulên

Zozanên be derdora çiyayê te

Gotinên evînî

Duh di nav porên te afirî

Li ser sorgulên dêmên te ji dayik bûn

Û bi şerbeta guliyazên lêvên te bû zarok

Bi kilmên li ser tevahiya deştên qirika

Hatin gotin

Derbasî herdu  quntarên te bû

Bi dilînî şer li ser çiyayên te kir

Û maçî ala sor ya dihara wan

Bi yekbûna siruşta te

Û giyanî

Berhema evîna me

Bû şervanê dilê te

Belê! beyanî baş

Piştî şeva dirêj

Bêje xweristê:

Ma gelo em şev û rojê bikin yekpar

Û em şerê evîna xwe bidomînin

Ez ji lêgerîna deşt û zozanên te têr nebûme

Belê! Beyanî baş!

Ev bûn gotinên min bûn

Ger te destûra hezkirinê bida

Wî dilê xwe yê reben

Ku ji min evîndarî hez bikira

Ev dê çêbûba

Û dê du dilên xemgîn

Li buhişta evînê

Ta mirinê

Bi şahî bijiyana

Dilyar Amûdî