Dîsa

Belçîm diweşin dîsa

Baran tê dîsa
Dîsa! DÎSA xwe dubare dike

Mirin

Bi ariya ku ji çixareya sorkirî dikeve,
Li qûnicikên avêtî re,
em dijîn
Li serê qorzîkan pêrgî me dihê, Mirin
Bi destê me digire
Digerîne di tariya şevan de
Di dilê me de distirê,
Straneke xembar!
...
Di dergûşiya me de, xwe bi me re dipêçe,
Mirin!
Li şaxên darên,
Li kêleka dîwarên jihevketî
Xwe bi me re dike heval
...
Li dibistanan fêrî me dike
Çarenivîsa perengên ciwaniyê
..
Di dilê me de
Hêlîna komkujiyên xwe çêdike
Bo evînên ciwaniyê
Bo hêviyên nûhatiyê
...
Bi me re radizê
Li ser textê şahiyê
Gefan dixwe li me
....
Dijî mirin wek ku
Rêgeza me
Ji bo mirina me
..
Difire li derdora baweriyên me
Basko dike, daxwazên me
Diherifîne keleyên dahatuya me
...
Winda dibe
xwe vedişêre
Di bin tirsan de
Di nav xweperestî û
Biryarên zarotiyê de
Dilyar Amûdî

Tu birçî yî.

Tu birçî yî.
Zikê min naêşe
Lêvên te hişk bûne,
Ma çima ez ê tî bibim
Çerm û hestiyên te bi hev ve zelîqî ne
Ê min çi jê ye!
...
Xwîn ji guh û Bêvela te tê
Ê min xwîna min di laşê min de
Bi kêf û şahî dizîzike di damarên min de
....
Helbet tu azadtir î
Tu vîndartir î
Tu xurtir î
tu dozdartir î
Lê tu diêşî û
Ê min ne xema min e
...
Belkî tu êdî nikarî biaxivî jî
Belkî careke din
Tu Evîndar nebî
Tu Hinasî nedî
Tu nekenî
Tu negirî
Belkî tu kêlîkên dawiyê dijî
...
Lê ez her û her dijîm
Ne giring e çawa!
Ji bo çi!
Çiqasî birumet!
Çiqasî wijdan rehet!
Lê ez ê bijîm
...
Ne giring î, tu
ji min re
Ji ber min hêmanên xwe firton
Min dilê xwe şewitand
min mirovahiya peritan û
Ez êdî wek lawirekî zêkê xwe têr dikim
...
Ma qey xema min e
Ez ji zû de,
Berî te,
Heta heta mirime
Lê belkî tu
Piştî mirinê heta heta
Bijî
...
Lê ne xema min e
Dîsa dibêjim
Ne xema min e
Ji ber zikê min têr e
û hemû hestên min mirî ne
...
Tu birçî yî, zikê min dê çima biêşe...


Dilyar Amûdî

Nêçîr

Difire kevoka

li ezmanên xeyalan

Lê tu!

Diperpitî! dimirî!

Êdî nikarî bifirî di xeyalan de

Bibore

Neçar ma, nêçîrvan.

Dilê te bi guleya xwekuştinê kun bike

Ta Kevoka dilê xwe bifirîne

wek xeyalekî li ezmanên vejiyayî

Nêçîra delal!

Dek û dolaban

Dehf û xefkan

Têra nêçîrvanî nekir

ku dilê te bigire

Loma tu kuştî

Ta ku bijî

armanca nêçîrê

Ta ku

bikene xeyalê te,

Ne tu!

Ji bo jiyanê

Divê tu bimirî

Da rewrewk nebin derew

Ta jiyan bidomîne jînê

Bibore kevoka dilî

Nêçîrvan neçar bû

ku te bikuje

ji bo tu di dil de bijî

...

Mirina te diafirîne

hêviya girtina dilê te

destana perîkên te

westana nerîna li çavên te

...

Bim're

xwe bikuje

nêçîrvanî bi xwe re bikuje

bo domandina jîna te

di dilê nêçîrvanî de

Dilyar Amûdê

Azadî

Azadî
Gotineke xweş, besît dilê mirovî hênik dike, wî dibe welatekî bê sînor, ne hewece ye ku mirov li ser kûr bifikire, xuya ye li ber çavan e.
Azadî bi  helbesta Eskerê Boyik gelekî xweş têt ravekirin.
Eskerê boyîk wisa dibêje:

hêy azadî hêy azadî
diniya xwedê azadî
navê me re azadî
û ziman re azadî
mîna xelkê em kurd jî
bijîn xwe re azadî

Azadî bangeke ji dil e wek xuya dike, Azadî ew ku tu bi azadî bang bikî û biqîrî "azadî". "diniya xwedê azadî" dibêje lê bi dû de di vê diniya azad de, divê navê me jî azad bibe, zimanê me azad bibe wek ê her kesê din. Em jî wek her kesê din ji xwe re bijîn bi azadî bi serbilindî bi rumetî.

herkes li ser axa xwe be
mala me re azadî
surginî diniyê rabe
ala me re azadî
cîhan temam azad be
azadî hey azadî
em dixwazin azadî

Binerin û bibînin azadiya te pêk neyê, ti carî diniya azad nabe, tu li ser axa xwe ne azad bî tu nikarî daxwaza azadiya kesên din bikî, tu ne azad bîkî, tu nikarî daxwaza wekhevî, dadmendî û hevjiyanê bikî.
Loma pêşî xwe azad bike, dû re dixwazî biçe û li Afrîkayê şerê emperiyalîzimê, kapîtalîzmê, Amûdîzimê, û nizanim çi'îzmê bike...

Nîşe: Dîwan Eskerê boyik li ba min tune, loma min ji înternetê û li gor têgihştina xwe nivîsî ger şaşî hebin biborînin

Dilyar Amûdî

Dil ji min bir

Gava yek tiştekî ji mirovî dibe, mirov aciz dibe, xemgîn dibe, lê tiştê ecêb ku ew tiş dil be cudahiyek heye, mirov dixwaze pesnê wê dizê bide. Dixwaze qala wê bike. Fedî nake ji jêçûnê û têkçûnê lê bi kêf û şahî derdibirre têkçûna xwe.
Di vê stranê de ew rê û metoda ku pê dil dihêt birin tê gotin, straneke klasîkî ye bi gotinin klasîkî bi metodin kevnar e, xweş wesfê wê dizê dide, xweş hestên xwe vêdibêje.
Belê wisa dest bi helbestê dike

Diranzêrê, birûkêrê…
Dil ji min bir, dil ji min…

Gelo ne diranzêr û kêrên birûyan bûyana, ne ew zext û fişara bûna, dê wê dizê bikariya ew dil bibira
Helbet ne ev tenê ne ji ber wisa didomîne

Helandim xweş xeberê xwe,
Bîna misk û emberê xwe,
Cineta sîng û berê xwe,
Dil ji min bir, dil ji min…

Wek ku tê dîtin ne zêr û kêr tenê ne ew tiştên ku dilî ji mirovi distînin û wî ji hemû hestên wî dişelînin. Lê axaftina xweş e. Bîna misk û emberan ya ku jê difûre. Buhişta ku li ser sînga wê dibêje: were! were! Ez hûrî me, were cihê ku her mêrek dixwaze bihêyê.
Û helbest bi heman şêweyê didomîne û diyar dike bê çi û çi hatiye pêşkêşkirin ji bo bidestxistina wî dilî. Di vê helbestê de hemû şêweyên têkbirinê, hemû taybetmendiyên ku zilamekî xir bikin tên nîşandan, her tiştê ku zilamek di jinekê de bixwaze tê nîşandan.
Lê ew tişt giş ne ji pêşkêşkirina wê jina bêhempa bûya dê nikarîbûna ew dilê ku di qefesa sîngê de dijene,bibira. Ger wê dizê jê re laşê xwe nekira buhişt, ger ew bi zulfên xwe yên zêrîn girê nedabûya, ger destên xwe wek baskên tawûsekî jê re venikirbûya. Ger nepeniya xwe li ber wî ranexistbûya û çavên xwe li ber kil nedabûna, ger gulên sor di dêm xwe de neçandana, gelo dê bikariya ew dil bibira.
Ji xwe ev jin daxwaz her zilamî ye, lê Evîn ne tiştekî cuda ye wek ku di helbestê de dihêt gotin

Kilama min hubê-xalis,
Ew defîna min e dengiz,
Wek kûtekî nanê garis
Girt û avît nav savêrê,-
Dil ji min bir, dil ji min…

Çawa helbestvan ji nava dilê xwe behsa wê û gotinên xwe yên jidilî ji bo wê dike, lê ew çi dike piştî ku karê wê pê diqede wek gepeke nên wî diavêje ber kûçikan.

Evîn ew e, ew jina ku nexwaze dil ji te bibe,  di ber xwe de bide ku  nestîne ji te wî dilî, hewl bide xwe di nava nepeniyê de winda bike lê tu, tu  bi zorê, bi fenan bi dolaban dilê xwe di destê wê xînî û tu destê wê hişka bigirî û bi ser de jê re bêje lê miqate be. Ew jî bêyî bifikire bêje "erê lê bisekine!"û dilê xwe têxe destê te. Evîn ew e ku ew kesa evîndar tiştekî ji te nexwaze lê bixwaze her tiştê xwe bide te, lê tu jî qet nexwazî tiştekî bistînî lê tu bixwazî her tiştî bidiyê.

Ev stran xweş e û min dixwest diyarî ew keça ku dilê min ji min nebir lê min dayê bikim. lê wek her dem ne gotinên min têra derbirrîna hestên min kir û ne jî min karî van gotinên xwe bikim peyamek û jê re bişînim

Dilyar Amûdî

Nerîneke li ser rewşa kurdî

Helbet rastiyên ku ne di destê mirovî de hene û ew vê rewşê derdixînin, û helbet jî sedemê her tiştî hene.
Lê ger em sedem û rastiyan deynin aliyekî û binerin bê rewş çawa ye! Em dê erdîngariyeke dabeşbûyî bibînin, hişmedniyeke dabeşbûyî, êşin dabeşbûyî, daxwazin dabeşkirî, hestin dabeşbûyî, û çandeke dabeşbûyî bibînin.
Piştî vê ez naxwazim binivîsim lê dixwazim bibêjim êşê beşekî çiqasî beşê din diêşînin? kêfê beşekî çiqasî kêfa ê din dihîne?
Em çiqasî dikarin heman xewnan bibînin? em çiqasî bi zimanê xwe yê ku me dike EM binivîsin? Bi hev re biaxivin? Em çiqasî dikarin bihesin ku em ên welatekî ne?
Em çiqasî dibêjin em ji Sûriyeyê, Tirkiyeyê, Îranê, Îraqê ne û çiqasî dibêjin ji Kurdistanê ne?
Helbet sedemên van rastiyan pir in. lê hayê me gişan ji van rastiyan heye?
Çareya vê çi ye? Bi min pêşî divê em va rastiyan bizanin wê çaxê çaredîtin hêsan dibe.
Dilyar Amûdî

Bidizîka dizî

Bidizîka Dizî,
Bi lez
Bi destsivikî
Bi ken û xwînşêrînî
Dilê reben
ji nav parsiwan
Dizî
....
Bi hostayî
niviştek xist nav gotinan
û girê dan, dest û ling
....
Bi nerîneke nediyar
Diyar kir, daxwaza min
armanc û hêviya min
 ...
Wek xwedayekê
Afirand buhişt û
Ez li derve hiştim
Li ber dergehî
...
Bi giranî
Bi zanîn
Ez dîlî nepeniya xwe kirim
....
Ji dû re ve
Bêyî dest bide min
Bêyî ji cihê xwe rabe
Kete şevên min û
Bûye roja min
...
Siruşt da alî xwe,
Şev û roj li hev gerandin
Gul, hemû di riwê xwe de çandin Û
Ez kirim gulperestekî xwe
....
Bi bêdengî
Olan da, paşeroja min
Xemiland bêrengiya jiyana min
û nivîsand romana dahatuya min
.....
Li buhişta xwe
Li welatê xwe
Li xaka xwe
Wisa ji dûr
Bêyî xatir bixwaze
Firiya kevoka dilê min
Reviya, Diza hemû tiştên min

Dilyar Amûdî

.....

Axaftina rûniştinê
Ez  ê gelê xwe hilbijêrim
Ez ê takekesên gelê xwe hilbijêrim,
Ez ê we yekoyeko Hilbijêrim, ji dola
diya xwe û ji bîrdoza xwe,
Ez ê we hilbijêrim ji bo hûn hêjayî min bin,
Naxwe niha çepkên xwe bisekinîn bo
hûn hêjayî hezkirina min û min bin
Ez ê gelê xwe hilbijêrim bo tanek be ji mîrgeha min
û borek be 
di rêça min de
Rabin xelikno, hûn ên hilbijartî
...

Ev ne helbesta min e, min ji cihekî anî, di nerîna we de çawa ye? werger e.

Evîn di cahiliyê de

Evîn di cahiliyê de xweş e
Evîn di cahiliyê de xweş e,
Ji ber ku ne gengaz e,
Ji ber ku hest difûrin tê de.
Evîn di cahiliyê navan diguherîne,
Navê bêvaciyê dike mercên nepêkan,
Navê fediyê dike kelecan,
Navê daxwaza dîtin û hevdîtinê dike xewn,
Navê keçikê dike yar
Navê zilamî dike yar
Evîn di cahiliyê de xweş e,
Ji ber zayendê ji kokê ve hildike
Evîn li Amûdê di cahiliyê de wisa bû, Evînê dihişt ku em kasêtên evînî di bêrîka xwe de wek dilê xwe bi xwe re bigerînin, Evîn li Amûdê di cahilya me de dikir ku em li bendî dema rojavayê bin ta ku em biçin di ber mala yarê re ji bo wê bibînin, em wê çawa bibînin? û çima di wê demê de? ji ber wê demê nivîn derdixsitin ser xênî û encex wê çaxê me bidîta  bejna bêhempa. Evîn di cahiliyê de sibeh û şev dikirin yek. Li Amûdê evînê felek li me dizîzikand û dihişt xewnên rojan bibin wêneya yarê.
Evîn di cahiliyê de çîrok û çîvanok bû, fen û xapînok bû. Evîna wê dem em bi agirê qiçîna nîvrojê dişewtandin, em diqemirandin. Em ji hawhaw dixistin, lê em ji fikirîna yarê nedwestîn. Evînê wê çaxê em dîl digirtin lê em bextewar dikirin zincîrên xwe.
Li Amûdê evînê dihişt em di dema derketina hemû endamên malbatê bizanin ji bo telefonkirina yarê, ne ji bo axftinê, ji ber axftin dikarî encamên wek bersivnedan û dilşikenandinê bîne, lê ji bo bihîstina dengê bilbila ku li ber deriyê dibistanê tenê hatibû dîtin. Evîn di cahiliyê de li Amûdê dihişit ku em qanûn û zagonên bijîşkiyê biguherin, dilê me bi dîtina dilrevîna me, an bihîstina dengê xewna me li ser hezarî lêxîne.
Evîn li Amûdê evîneke negengaz bû, Ji dûr ve bû lê xweş bû. me fedî dikir biaxvin lê me hez dikir, me dixwest em biaxivin lê me newêrîbû. Em her dem tê de difikirîn, lê me qet ew nedidît.
Evînê di cahiliyê de roman dinivîsin lê lehengên xwe winda dikirin, ew diguherandin, dahatuya wan dicût û ji nû ve ji wan re jiyaneke derbederî diafirand.
Evînê di cahiliyê de li Amûdê mirov dil dixist aşopekê, dil dixist dengekî, dil dixist wêneyekî, dil dixist gotinekê. Evînê wê çaxê Wateyê xwedayî didan gotinên bêwate, evînê wê demê ne du henek lê henekeke dikir rasteqîniy jiyanê...
Evîn bi  mirovin dilşkestî û  bêhêvî diza. Evînê tore tanîn serê me...
Xuya ye ez dîsa bûme cahil.... yan ez qet ji wê cahiliyê derneketime.
Xuya ye evîna me zarokin di gewdeyên kal û pîran de çêdikir.
Xuya ye evîna me hîn bi me re ye li xwe digere, di riwin nû, di wêneyin nû, di gotinin nû, di henekin nû de...
Evîna me bi temenê me re mezin dibe lê hestên me her biçûk dike
Evîna me xwedayî bû, xweristî bû, jidil bû, bêwate bû, bêvac bû, negengaz bû, ne pêkan bû, dilgerm bû, êşîner bû, kenewer bû, rojgar bû, lê geleekî gelekî xweş bû

Dilyar Amûdî

Tenê me

Tenê me
Ne di tenêtiyê de
Lê di xwebûn û neşibîne ti kesî de
Tenê me bi yara xwe re
Ne bi laş û giyanê xwe
Lê bi gotinê xwe
Tenê me di sînorên xwe de
Bi gula xwe re
Tenê me di mejiyê xwe
bi ramanê xwe re
Tenê me bi tenêtiya xwe re
Lê ne di tenêtiyê de

Kevoka aşopî

Nexweş dixe,

kevoka li ezmanan hestên min

Nepeniya wê dilerizîne

Giyanê min

...

Dûr im ji te

Nikarim dest bidim porê te

Hildigirim di dil de aşopa çavên te

xewnên xwe dilorînim li ser çonga te

.....

Bifire kevokê di nav gotinên min de

Binorîne stranekê di mejiyê min de

...

Na, na

Rizgar bike min

Nekene li riwê min

destê xwe nede riwê min

Himbêz neke êşên min

Derkeve ji bêriya min

...

An ...an

Were ji xeyalistanê

Bijî li Dilyaristanê

Bîranînek

Çiqas seyr e, ez îro giriyam. Min nivîsek xwend û giriyam ez gelek caran bi xwendina helbest û romanên kurdî re digirîm lê ya îro ne wisa bû. 

Nizanim ji bandora nivîsê bû nizanim ji rewşa ez tê de me. Lê her hêsiran têra şûştina qirêj ku li ser dilê min girtiye nekir. 

Îşev

Ez fikirîm nameya dawî binivîsim û xwe bikujim. Ez fikirîm li têkçûnan bi xembarî binerim û bêyî ku li ber xwe kevim liberxweketinê bijînim, Ez fikirîmdi rewşa xwe de û di xwe de.
Min li raborî û dahatuya xwe nerî. min li daxwaz, armanc û hêviyên xwe nerî. Min ji dubarekirinê pê ve tiştek nedît.
Min xwe li ber çavên xwe li ser kulavî raxist û min lib bi lib ji hev derxist.
Belê îşev şeveke wisa bû, şevek ez ajotim bi ser biryardanê de, şevek ji min xwest ku ez xwe bikujim ji bo xwe vejînim.
Vê şevê ez hîn bûm ku hevalê nigê şemitî tune. Vê şevê min zanî ku xurtî tê hezkirin, ne rastî. Vê şevê min dît ku xweperestî û jiboxwekirin dermanê  nexweşiya lixwegerînê ye.
Ji bo îşev nebe wek gelek şevên din ên ku min biryar tê de dan divê ez çi bikim. Ez dikarim çi bikim ji bo ez bibim ez an ew kesê ez dixwazim bibim.
Ez êdî nanivîsim, ez êdî ji xwe nadim, ez ê hestên xwe bikujim ger min bidehfînin bi aliyê şaş de. Ez êdî hez nakim ger ez neyên hezkirin. Ez nema qala raboriyê dikim. Ez nema diaxivim li ser xwe. Ez êdî ez im.
Ev ne biryar in. Îşev min biryar nedan ji ber pêdiviya min bi dana biryara tune ye.
Bi xatirê te Dilo
Spas kevokê

Bi xat'rê te

Bi xat'rê te
raboriya zingargirtî,
dilê biçûk
hêviyên mezin
Bi xat'rê te
jiyana têkçûnan
Bi xat'rê dilo


Dilyar Amûdî

Awêneya kalekî

Di awêneyê de
radiweste zarokê çavşeliqî
li ber dîwarê li ber ketinê
yê xaniyê axîn
bi tenekeyên masiyan dilîze
..
Di awêneyê de
dê bi zarokê reben re şer dike
bav bê axaftin tirsê dixe dilî
şîret dikujin xwebaweriyê
...
Di awêneyê de
zarok bêbav dimîne
dê din dibe
bira mezin dibin
û zarok biçûktir dibe
...
Di awêneyê de
polîs tê taxê
zarok lal dibe
tirs mezin dibe
û zarok hîn bêtir biçûk dibe
...
Di awêneyê de
mamoste bi zimanekî biyanî
felsefeya jiyanê
nîşanî zarokî dide
zehmetî mezin dibe
û zarok biçkutir dibe
...
Di awêneyê de
nîgarkêşekî kor
xewnên bêreng
hêviyin bêcan
çêdike
û daxwaz mezin dibe
lê zarok hîn bêtir biçûk dibe
...
Di awêneyê de
zarokek li zarokî dixîne
fedî û şerm dikeve ser dilî
lê dixin, herdu
bav û heval heyfê mezin dikin
Lê zarok bîçûktir dibe
...
Di awêneyê de
qedexe dibe
nerîn, axaftin
ger, lîsk û zaroktî
Sînor mezin dibin
û zarok biçûktir ibe
...
Di awêneyê de zarokek dihê kuştin
û zarok lê dinere
mezin dibe her tişt
û zarok biçûktir dibe
...
Li ber awêneyê
zilamê sed salî
dixwaze hînî jiyanê bibe
 û mezinahiyan biçûk bike

Dilyar Amûdî

Xweşikistan

Sînga te helbesteke erotîkî ye

Di çavên te dizên daxwaz

Di xêz û rêzên laşî de,

diherike barana westînê

Li lêvan barana ramûsan dibare

Li mêrg û newalên te

digerin fêris li dijminî

Li xweşikistanê

nehperûşk vedidin 

şûnê evînê

Li bihuşta te tenê

av germtir dike laşên qerisî

Bi hinasên te radibe 

bahozên mestker

Hew li ser çiyayên te

şer afirîner e

Bi te re tenê

yekbûn bê kuştin tê

Wergera ji Selîm Berekatî

Em kurdên Sûriyeyî pûtan li ser deriyên bakurê Sûriyeyê naxwazin.Peykerên malbata desthilat a xwînrêj siyên kevirên xwe dide hev û direve û keskiyî dixe destê eşîra Ocalanî - leqê Baas nû bi bernavekî kurdî- ji bo ku ji Ocalanî re peykerekî ji losa Esedî çêke.
Em naxwazin ji koletiya pûtên Baasê têkevin koletiya pûtên partiya sekinî bi xeyalên xwe yên jihevketî bi bernavê "apê" Ho Chi Minh, Mao, û kumê Stalînî bibin. Partiyeke ewle, bi rakirina hemû dijberan ji ber "tengbûna" vaca wî ya siyasî, bi kes, û çivakên xwe, niha çekên Esedî - wek karê Esedî û hevnedê wî yê Îranî ku li Libnanê bi darê zorê ....- û tevdêrin Esedî, ji bo kurdên Sûriyeyê ji koletiyekê ku wan û şirêkan gelek êş jê dît, bibin dojeha rûbirûmayîna bi şirîkên kurdan bi xwe re. Heta ji wan bibin kerasetekê ku keraseta Bermekiyan bi xwe li ber ne tiştek e.
Leqa Ocalan ya Kurdistanî guh li vê paradoksê nake, ji dema ku çavek bû ji bo wefadariya li ser pûta bavî, û çavekî din bû li ser sifirkirina siyasetê. Heta bi korbûneke ji qestî ve di fêmkirina nêzîkbûna qereqûşitiya tirkî û Baasî de wek du birayên zirz di asta bizava veşartinê de. wek jibergirtina mebestinan ji mebestin nijadî, û lihevanîna zimanî di derketina tîpin latînî ji wêneya bavê erebî, berî derbeya Atatürkî ya bi endezyariya baweriyeke rojavayî, li ser bakurê qeraxê dînî wek nîgaran ji zimanê toranî re.

Lênûskên xêzbûyî

Xêzên biyanî

sipîtiyê dadigirin.

Difirînin kevokan

ji daristanên bêber.

Şêrîno! wa şêrîno

wî derî bigire.

Bila toz û dûmana şewatê

danegire kaxezên sipî

Derziyekê di perdeya guhê xwe de rake

Ji bo dengê bombebarana zanistî

neşo malzarên mejiyê te

Şêrîno! delalo1

Lênûska xwe têxe himêza xwe

Têxe nava sînga xwe

Bila rûpelê dilê te sipî wek bimînin wek hemû hestên te

Şêrîno! berxiko!

çavên xwe hişka bigire

û ha ji xwe hebe

ronê dê çavên te kor bike

Li kera xwe ya reş siwarê

û biajo bi alî xakeke zuha 

Xakeke bêav, bêdar, bêbav û bêdê

Xwe di wê xaka xama de biçîne

bila lênûskên vala

rûplên sipî

 şîn bên

Ramanan jî bi xwe re nebe

wan jî li wir biçîne

û bi rûpelên dilê xwe av bide

Nivîsa ji bo ruhê mirî

Nivîsîn  û aramnca wê?

Ev pirsyar bi qertan ket ser malzarên mejiyê min li dû nivîsîna nivîsekê ku ez dudilî mam di nav weşan û newaşanê de. Ji ber ku min hestên xwe yên mirovî anku ew dozînên hov ku di bin maskeyan û bi hezar reng û boyaxê hatine veşartin tê de dîtin. Gelo mikurhatina bi hebûna vê hovitiyê di nava min de dişê rast bihê fêmkirin? anku ez ê bibim mijara axaftinê, ne nivîsa min? xwendevan min nedarizîne û hikumê bidarxistinê li min nebirre? Bêyî ku li nexweşiya di hundirê xwe de binere, gelo dibe ku nexweşiyeke din derxîne?

Îca min biryar girt ku bi nivîsekê li bersiva xwe bigerim. 

Helbet pirsyar  bi xwe gelek pirsyaran dihewîne; wek; Ez ji bo çi dinivîsim? bersiv jî dê wisa be( bê kêmanî ji bo min) berî gişî ji bo xwe, ji bo kêşeyên xwe, ji bo êş û kêfên xwe dinivîsim. Dû re jî ji bo her kesê ku bixwaze bixwîne ji bo alÎkariyê di peydakirin çareyê û beşdarbûna şahiyê ye. Ji bo afirandina civateke ji ramîn û gotinê natirse ye.

Berê jî min carekê gotibû û ez dibêjim gelekan berî min jî gotiye: di hundirê her mirovên de qûnekek, dizek, derewçînek, kujerek û hwd heye lê ya giring gelo çend mirovên berevajiyê van hene, ya girng em çiqasî dikarin van bedên di hundirê xwe de kontrol bikin. ya giring bê ev van mirovan hînî rastiyê û başiyê bikin.

Ger ez ji vir dîsa vegerim ser pirsyara xwe ya bêbersiv, û çend pirsên pêwend dîsa bikin, gelo nivîsîna li ser van mirovan dê çi şaşiya wê hebe? gelo azadkirina wan dê rê li ber başbûna wan veneke wek her mirovê azad? ma gelo saw, fişar, tirs ti carî mirov rast kirine? Ez di wê baweriyê de me ku nivîsîn divê bê sînor be, ji ber encex wê çaxê em bikarin ruhên qeydkirî di hundirê xwe de azad bikin û wan ji bedî û qirêjê pak bikin. Encex wê çaxê em ê bikarin vî hovê xwînmij, vî hovê çavder, vî hovê dilxerab, di hundirê xwe de bikujin.

Belkî gava em bi azadî binivîsin em sînorê mirovahiya mirî qut bikin û derbasî zeriyaya mirovahiyeke jîndar bibin. Belkî ya min ji xweperestî be belkî ji nezanî be, lê ez dibêjim qey nivîsa bêsînor dermanê ruhê birîndar e...

Dilyar Amûdî

Valahiya xilîxalî

Li pirtûkxaneya xilîxalî,
bi sedan valahî rûniştine,
valahiyê dixwînin û  dinivîsin

Mirovê tazî

Mirovekî tazî ji rojê re got: tu bi kîjan heqî laşê min dişewitînî?
Rojê gotê: ma tu xwe bi kîjan heqî didî ber tîrojên min. Ger tu xwe nedî ber, ez dê te neşewitînim

Bi tenê

Bi tenê
du denêtî şer dikin
di sînga mirovekî tenê de
Ji wan re li çepikan dixin,
hemû giyan 

Helbet

Helbesteke kilasîkî dinorîne;
şeva ku bi ber sibehê ve dimeşe.
Muzîkeke jihalketî dibirre;
endamên giyanî.
Rih didin, hestên lerizî
li ber êşên radestbûyî.
Qolinc digirin, hinavên têkçûyî
...
Xewn û hêvî
li ber xwe didin
di vê cenga dilsar.
Tenêtî hewl dide dagire
hemû valahiyan
...
Helbet
Çiyayên çavan diherifin
Pepûleyên ku li ser riwê biçûk
di nav şev û rojekê de dimirin
û payîz berfa xwe dibarîne.
...
Li çepikan dixin
ji hev cuda dibin
tayên tarîtiyê
û zîpik bi ser de dihê
şûnin sipî di şevreşiya ciwan de dihêle
...
Digere, çerx
bi xwe re gêj dike
her tiştî
û ew zarokê devliken
pîr dibe.
Hêvî bi gopalî dixwaze bigihê mirina xwe
...
Cîhan diweste,
konê xwe vedide
qeheweya xwe ya tehl çêdike
li ser kulavî rûdinê
fincana xwe tije dike
û li şîniya xwe sersaxiyê ji xwe dixwaze.
...
Helbet
Di wî riwî de
hemû xweza jî dimire
bi mirina govend dilî re
...
Helbet
sibe
rojeke din
dê bi mirineke din avis bibe
Zarokekî din dê pîr bibe
Dê mirineke din govendê li bin konê zarokekî pîr, bigerîne
...
Helbet
sibe dê, dîsa, îro xwe dubare bike
dê henekê xwe bi xweristê bike,
wê bi hêviyeke stewir ducanî bike
...
Helbet
Sibe dê wêneya îro
di hişê reben de, çêke
û ji bo dusibeyê, wê wî amade bike
..
Helbet
gotin dê xelas bibin
lê ev rewş her dê li vir ji pêya be
û ji şanoya jiberbûyî  re,
Ji derhêneriya xwe re,
bi saetan dê li çepikan xe
û bi serfirazî dê bikuje û vejîne
hemû tiştî

Dilyar Amûdî