Bilinmeyen bir dil...

Bîlînmeyen bir dîl anku zimanekî nahê nasîn

Diniya germ meha Temûzê roja yekê ji mehe Remezanê, û wek her sal ez û hevalê xwe yê bi navê şêr di keftlefta xwendinê de ne ji bo derbaskirina salê.

Dibêjin heger bele dihên giş bi hev re dihên îca ê me jî wisa bû. Em jî di vê Germa havînê de ji xwe û rihê xwe aciz in, bi zor û heft beleyî dixwînin bi  zimanin biyanî, ya min Înglîzî ya wî Tirkî. Rebenê Şêr ji ber stres û heycan ku ew digirt li hemberî mamosteyên zanîngehê êdî ji xwe re nexweşiyek bi navê fobiya ezmûnan çêkiribû û nediket ezmûnan tevî ku dixwend û dixebitî ji bo derbas bike lê roja berî ezmûnê dest jê ber dida û nediket ezmûnê.

Îca ezmûna wî ya “nexweşiyên hindirîn” wisa derbas bûbû anku neketibûye. Û bi dehf û teşwîqa min biryara dabû ku dê bikeve vê ezmûnê û du rojan bê hedan û bê sekin kete ezmûnê. Ez jî li mala wî li Konyayê li bendî wî me, ez telefonê jê re vedikim jî venagerîne, welhasil ez jî aciz dibim û dibêjim bi xwedê ev lawik ev ezmûn jî derbas nekir. Di wê germê de ez çûm xwe bişom hinek ava germ hat, min jî serê xwe kef kir û min dît ku ava germ êdî nahê. Ez neçar mam bi ava cemidî xwe bişom. Erê, diniya germ bû lê ava kaniyê pir cemidî bû û mirov pê paqij jî nedibû lê ez neçar mam xwe pê bişom.

Piştî şûştina bi ava cemidî ez derketim min dît ku gaza malê girtin ji ber nedana fatûreyan. Hema çend deqîqe di ser re derbas nebûn Şêrî j imin re telefon vekir. Min nexwest ez d cî de jê re bibêjim ku gaz qut bûye min pirsî ezmûna te çawa bû got “ bi xwedê em sê kes ketin ezmûnê û min ji herduyan jî çêtir bersiv dan lê mamoste ji min pirsî “ tu ji kû Sûriyeyê ye?” min jî got “ bakurê rojhilatî” dûre pirsî “ tu kurd î? “ min jî got “erê” û xwedê dizane loma 65 da min û 75 da herdu yên din. Tevî ku min jê re gotibû ku mamoste j ite bipirsin bibêje “ez Tirkmen im û ev lehengî j ite re ne lazim e” Ji xwe îroj digotin ku çend bajarên kurdan li Sûriyeyê azadiya xwe bi dest xistin belkî ji ber wê jî mamoste baş hêrs bûbû başûr ne bes bû îca rojava jî derket.

Welhasil  Min jî got ku  gaz qut bûye. Rabû got tu ka karta min ya bankê bihîne û were em li bazarê hev du bibînin ta ez biçim fatûreyê bidim. Ez jî rabûm derketim li ber bankê ez rêz hebû û her yekî ji yê di dorê de di nîv saetê de encex pereyên xwe dikişandin. Zilamekî 50 salîn li pêşiya min bû, min jî got ji ber  ku dereng pere dikişandin ez û Şêr jî bi hev re diaxivin. Lê ez aciz û ew aciz. Min çixareyeke derxist ku ez vexwim. Şêrî ji  min re got: ev der Konaya ye, dibe te şerjê kin heger tu di rojiyê de çixareyê vêxî.

Rabû min jÎ çixareya xwe di destê xwe de hişt û min vênexist ji bo ku ez li wan deran nehên şerjêkirin. Lê ezmûn nebaş, xwendin zehmet, li cihekî ku mirov newêrê ne bawer û ne “bêbaweriya” xwe bihîne zimên dijî. Ev giş bi hev re mirovî bi zorê aciz dikin.

Ez û şêr hinekî din axivîn min dît zilamê pêşiyan bi devekî bi  ken  ji  min re dibêje “ hûn bi çi zimanî diaxivin?”

Ka ez ê çi bibêjim, hingî gelek caran hatiye serê min û ez ji wê nerîna wan ya ku piştî ez dibêjim “kurdî” aciz dibim min got “ ez nizanim”

Mêrik jî got: “ ma mirov nizane bê bi çi zimanî diaxive!” “ wek erebî ye?”

Min got: “ dibêjim ku zimanekî nahê nasîn”

Dîsa wî jî dubare kir û got: “ ma mirov nizane bê bi çi zimanî diaxive?”

Min jî got: “wisa dibêjin”

Wî jî got: “peyama te gîha, min fêm kir bê tu dixwazî çi bibêjî “ lê gava diaxivî pê re aciz dibû, û berdewam kir “ ev der komara Tirkiyeyê ye, kesê neecibîne bila “sîktîr” bibe û ji vir bicehime”

De ka were û aciz nebe,  lê vê cara min jî got bi xwedê û bi şeref ez ê xwe aciz nekim û ez wisa kenîm û min bersiva wî neda.

Îca hîn bêtir aciz bû û êdî nedizanî bê çi bibêje rabû hat û ez şîret kirim: “ min ne ji niyeteke bed pirsîbû, min got belkî erebî ye”

Te dî erebî zimanê pîroz e lê kurdî zimanê terorîstan e.

Û berdewam kir û got: “ li himberî mirovan ne pêşbawerî an pêşbiryarî  tev bigerin”

Min jî gotê: tu rast dibêjî, û çîroka min ji we re xweş ka difilek şebeş ..