Derman

Nivîsîn ne çare ye! Derman ne girî ye ne jî  ponijîn e…

Seyre ku mirov nexweşiyê bizane û derman bizane, û bi ser de jî her him nexweşî him jî derman bi dest û di destê nexweşî de be, lê nexweş her ji bo nexweş bimîne dermanê di destî de nebîne û ya ji gişî seyrtir ku roj û şevan ji derdê nexweşiya xwe û bêdermaniya wê binale.

Tevî ku ew û ev alem giş dizanin ku derman di bêrîkê de ye, lê mixabin destê xwe naavêjê û hebekê danaqurtîne ta ku ji êşa salan rizgar bibe.

Gelo sedem çi ye? Navê vê rewşê di zanista nojdariyê de çi ye? Ez bi xwe nizanim…

Derketin ne çare ye….

Ger jî ne çare ye…

Mirin jî…

Xebat! Belkî…lê bê viyan, bê daxwaz, bê zanîn, bê azadî,bê afirandin û damezirandina derûneke tendurist ji mirovekî re, ne tenê xebat ne jî viyan û ne jî tiştek bi ji van nikare bibe çare.

Lê belkî hebûna van gişan bi hev re bibe  rê û rêbaza çareya rewşa xemgînbar a heyî.

Ka em bi hev re mirovekî lê kin, piştî ku xweda- heger bi rastî wî ev cîhan û mirov çê kiribin, û heger destûra min hebe ez li wê cîhanê pê re biaxivim ez ê hermû kiryar û çêkirinên wî bi wî re biaxivim ji ber ez bi rastiya wan qanî nekirime-  ew bi şêweya fîzîkî ya tekûz afirand.

Ji bo em tekûziya xwedayî bi tekûziyeke mirovahî bixemilînin  gelo divê em ji kû de dest pê bikin?

Dilyar Amûdê