Xaçirêkên zarokatiyê

Di valahiya zaboqan da

Di qiçîna nîvrojê de

Di nav agirê nexuyayî de

Zarotiyê  bi ava bîrê dilîst

….

Rojê dişewitand, her tişt

Bi tîrojên ji tundiya erdnîgara westiyayî

Zarotî dikir, wek qîrê

Bi şemaqên zêrîn

Laşên teze, dikizirandin

….

Zarotî tazî bû

Devliken û dilşad bû

Li ser xaka şilbûyî

Bi felekê re henek dikir

Lê bi dengekî hêdî

Ji tirsa şiyarkirina

Kerbên di xew de

Hîqehîqeke bitirs

Tirsa ku dixwest çêja kêlîkê bifetisîne

…

Ji aliyekî dibezî yê din

Bi ava herikî re xwe dişemtand

Pê re diherikîn hêvî

Dîlaneke nedîtî û nenas

Bêpergal xwe li ser bedenê tazî dihejand

…..

Sal çûn û hatin

Bîr zuha bûn

Hewş êdî teng bûn

Rojê şewtandin terr û zuha

Kinc biçûk bûn

Qetîn.

Pêlav teng bûn

Ketin bin tifik û danûkan

Tazîbûn bû şerma gewdeyan

Dîwar nizim bûn

Xanî 23 caran hatin seyinandin û dawiyê hatin xerakirin

Ciwanî yek li dû yekê ji malan bar kir

Tev li zarotiya pêçayî di çenteyî de

…

Rewan û zarotiyê serî li ber mezinbûnê hildan

birîndar bûn di şerê mezinbûnê de

her sal bêtir  xwîn herikî

û di  nav wê xwînê de perpitîn

sikirtn kirin

û li dû xwe mejiyekî

ku di zaboq û xaçirêkan de winda hişt

li dû xwe, zarotiyeke çavbihêsir

û mezinahiyeke bêrewan hişt

……

Dilyar Amûdî