Ez

Niha wek her kesê ku carine bêhna wî diçike û dixwaze bigirî bêhna min diçike û dixwazim bigirîm...
Ez li raboriya xwe dinerim, bi bîranînê jibîrbûyî û yên di bîrê de mayî, ez tiştekî ku li ser poşman bibim nabînim, lê dîsa jî dixwazim bigirîm..
Ez bêriya xwe dikim ji ber ku êdî ez fêm dikim. Fêm dikim ku rastî nexweş e, jiyan tehl e. Min heta niha hewl da wek ez dizanim, wek dixwazim bijîm, min xwe ji rêbazên cîhanî re netewand tevî ku êşiyam û di gelek tiştan de li paş her kesî mam ji ber min xwest her tişt wek ez dixwazim û bawer dikime, be. Lê nabe êdî ev baş hat fêmkirin..
Belkî niha gelek bibêjin ev çi ye! tu çiqasî bi xwe bawer î! ka te çi kiriye!
Ji xwe min tiştek nekiriye lê ji ber min nexwestiye, yan tiştê tê kirin her kes dike û kirina min ti cudahî nedixistê..
Ez êdî dipejirînim ku tiştê her kes dike rast e û ez şaş im..
Lê gelo ew biaqil in an ez?
wan ev rastî dît û qebûl kir an tirsiyan ku ji rêzê derkevin û winda bibin?
Tirs bû an zanîn bû?
Em bibêjin zanîn e, ma gelo jiyan ev e, ku mirov rast bijî bêyî ku bizane çima ew rast e..
Ez bi xwe xwe naparêzim lê ez ji xwe û rêbaza fikirîna xwe hez dikim..
Ji ber ez ez im û wek xwe me..