Rastî

Carine mirov dikeve, dişkê, bêhêz dibe..

Rojekê sibeha ji xew şiyar dibe, û wisa dihise ku nû ji dayik bûye.

Di ketinê de jî mirov hîn dibe, hîn rabûnê dibe, ger rabe jî êdî qet nakeve..

Dil dixwaze gelek tişt ne wisa bin, lê jiyan ev e, xweşiya wê jî di vir de ye...

Carine mirov dibêje qey hew dawiyê diniyê ye û êdî dereng e, lê ji nişkê ve xwe dîsa dibîne, xwe di mirinekê de dibîne û tê ser hişê xwe...

Hinek êş hene afirîner in...

Ew rawestîn jê re dibe hêzek ku roja wî dibe bi du rojan, sala wî dibe bi du salan..

Çîrokên wî kêmtir in, kiryarên wî kêmtir in, lê ne wek her kesî dijî, ji her kesî bêtir fireh û tije dijî...

Belkî her kes bibêje ev çi ye! çi dike! 

Lê ya giring ku ew çi dibêje?

Carine hemû tiştî winda dike... û di wê windakirinê de her tiştê xwe dibîne..

Xwe ji nû ve dibîne..

Mirov bixwaze dikare nemire.. dikare bifire..

Lê divê ew bawerî pê re hebe...

Xeyal, xewn, û çîrok be jî jiyan, xweş e...

Ji ber her tişt di baweriyê de ye..

Bawerî jî di hundirê mirovî de ye, bixwaze dixeniqîne bixwaze geş dike..

Çîrok e, çîvanok e.. 

nizanim çi ye, nizanim ne çi ye!

Rastî ew tiştê em qebûl dikin e,